به این فکر میکنم که من وتو چقدر با هم تفاوت داریم

من نیازمندم توبی نیازی من قطره ام تودریایی من ذره ام توخورشیدی من ضعیفم توقدرت کاملی من رفتنیم تومیمانی .وقتی به این می اندیشم که توگرسنه نمیشوی ومرا سیر میکنی توتشنه نمیشوی به من آب مینوشانی تو به لباس ومسکن همسر وفرزند نیاز نداری ولی به من عطا میکنی همه نیازهایم را برطرف میکنی توتنها نیستی ومن در تنهاییم اگرچه در میان خلقم تومی بخشی ومنبخل میورزم . توبیداری و خسته نمیشوی. من خسته میشوم وبخواب میروم .تونخوانده میدانی. ومن باید بخوانم تا بدانم. تو هر کاری که بخواهی میکنی. ومیتوانی اما منهم درخواستن خود وهم دربرآوردن آن نقص دارم .تو مرا در آغوش مهر خود فرا میخوانی ومن چه عجولانه با ندانم کاریهای خود وتوهمات پوچ از تو خود را دور میکنم .من می افتم وتودستم را میگیری تابلند شوم. وبایستم چون ایستادم دوباره ازتو میگریزم. تو خیلی صبوری وحلم عظیمی داری ومهلت میدهی. وصدا میزنی ونقشه راه پیش چشمان وراه من میگشایی وچراغهای خطر وزنگ هشدار را به صدا در می آوری. ومن بازیگوشی میکنم. بدون تامل میخواهم به آنها ورود کنم وتومیدانی ونمیخواهی .میگویی کوچولوی من چه میکنی. ومن میگویم من دلم میخواهد ومیل من نمیگذارد .میدوم ودر قعر دره نیستی فرو میافتم وتو دوست نداری که مرا چنین ببینی ومن چه عجولم چه مغرورم چه بی فکرم چه بی محبتم تو با من چقدر نزدیک بوده ای دستم را دردستان خود گرفته بودی. ومن خودم دستم را ازدست توبیرون کشیدم وبه همه چیز بیشتر از تواهمیت دادم. من چقدر حقیرم وچقدرنادانم وتو چقدر قادری وتوانایی وتونام مرا آدم نهادی ومن تورا خالق خدای خویش خواندم وتواز من پرسیدی ومن به خالق بودن تو وعبد بودن خودم لبیک گفتم. حالا چه شد که اینقدر بخود مغرور شده ام همه چیزدرزندگی من نقش دارد .در حالی که معلوم نیست. خدادر کجای زندگی وفکر من قرار دارد ومن میگویم پروردگارا عجب اعجوبه ای آفریده ای چقدر بخود آفرین گفتی وچقدر دوستش داری اما من ،منهم در نهایت مخلص توام عاشق توام تومراد همه ما هستی مارا ببخش که بچه بازی در می آوریم آخر همه ما غیر از توکسی را نداریم ای شاهد بیناوای قادر توانا، سحرانه مرا از من قبول فرما

اثر صدیقه اژ ه ای                                 مدیر وبلاگ شیدای اصفهانی